Lange Wapper. Vakbonden en burgercomités – 1 front?

03aug08

Het drama rond de Antwerpse Oosterweelverbinding met haar Lange Wapperbrug is gekend. Stilaan begint een pak Antwerpenaars de buik vol te hebben van een prestigeproject dat langs alle kanten rammelt en waarvan de  mogelijke kostprijs op een miljard  euro na een geheim is. Dat is niet onbelangrijk voor de totale Vlaamse bevolking, want zij zal mogen opdraaien voor dit krankzinnig ideetje. Er bestaan verschillende andere, goedkopere, voor de volksgezondheid veiligere (fijn stof) en minder op de leefwereld van de mensen (kappen groengebied) ingrijpende alternatieven die ondermeer door het burgercomité StRatengeneraal (Manu Clays) deskundig voorgesteld werden. En die veel goedkoper zijn. Desondanks blijft de BAM (Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel) op dit voorstel zitten, als een kip op haar ei. Het is duidelijk dat dit ei een interessant broedsel moet bevatten.

Uit in de media gepubliceerd onderzoek bleek onlangs dat de Antwerpenaar door de andere Vlamingen bekeken wordt als een arrogante “dikke nek”. Ik kan de correctheid van deze observatie als geboren inwoner van deze stad niet ontkennen. Het verklaart voor een deel psychologisch het grote succes van het racistische Vlaams Belang. Wij hebben hier “de grootste”. Dat staat vast.Niet kwaliteit telt, maar kwantiteit. Een betaalbare tunnel onder de Schelde en ecologisch verantwoorde ingrepen om de inderdaad aanzwellende verkeersstroom te kanaliseren is niet voldoende. Het moet énorm zijn, de hele wereld moet komen kijken zoals ze dat doet naar de werken van nog zo’n énorme: Rubens.

Er zijn rond het verhaal van die Lange Wapper al heel wat historische oneliners  geproduceerd. Al dan niet onder invloed van een “Bolleke” in café “Den Engel”.Dat begon in de Middeleeuwen en wordt nu aangevuld. Patrick Janssens himself:”Mijn broek zakt af van de leugens van de actiegroepen…” De beste blijf ik deze vinden van een ontwerper van die brug, nadat hij er de brui aan gaf: ”Normaal moeten wij een brug bouwen over een hindernis. In Antwerpen moesten we een hindernis zoeken om er een brug over te bouwen…”. Eerder triest is het verhaal van de St. Jozefschool voor andersvaliden, waar men toevallig zelf ontdekten dat de Lange Wapper een paar meter boven hun dak gepland is. Foutje, niemand had opgemerkt dat daar al decennia een van de weinige Vlaamse internaten voor jongeren met een handicap ligt. Toen deze jongeren indrukwekkend,moedig en zelfbewust voor het Stadhuis demonstreerden vond “de Patrick” het maar niks dat deze “gehandicapten misbruikt werden” door louche actievoerders. Eén van die “louche” figuren is de communicatiespecialist Wim Van Hees van de vzw Ademloos. Hij was betrokken bij de betoging. Hij is vader van een andersvalide dochter…

Mondiale zwendel.

Vermits Antwerpen in werkelijkheid een niet onaangename provinciestad is en niet Parijs aan de Schelde, heb je ook hier voor wie er kan van genieten, het voordeel van het dorpsplein en de stamcafés. Dat leidt tot hilarische situaties die je slechts verwacht in dorpen met minder dan 4.000 inwoners. Daar is niets mis mee. Zo is één van de belangrijkste figuren in de strijd tegen die brug dus de al wat oudere reclame goeroe Wim van Hees. Wim woont op de Linker Oever en hij kan verwachten dat die brug ongeveer door zijn slaapkamer komt. Hij is in een Antwerpse colére geschoten en richtte de vzw Ademloos op die,wat verwacht je van een gelauwerd PR professional, heel die BAM met haar communicatiespecialisten van op zijn appartementje onder de mat veegde. Dit tot, zoals het er in een dorp aan toegaat, razernij van het plaatselijke opperhoofd: burgemeester Patrick Janssens (sp.a). Wat wil het verhaal? “De Patrick” werkte 8 jaar bij een der grootste Belgische reclamebureaus waarvan… Wim van Hees oprichter en baas was. Nog leuker, de BAM huurde voor een onbetamelijk bedrag een super PR man en Algemeen Directeur van Open VLD in: Slangen. Deze bakt er niets van. De vraag blijft: heeft een bij zonnig weer niet ongezellige provinciestad een monster van een brug nodig die nota béné grotendeels over de stad zélf gepland is. In New York is daar iets bij voor te stellen. Maar hier, tussen de koeien van Zwijndrecht en St.Annekestrand?

Genoeg anekdotes. Vooreerst, wat mag dat kosten? Niemand weet het of wil het zeggen. Wie er gaat opdraaien voor de puinhoop wanneer deze affaire financieel ontploft is wél duidelijk: U en ik en heel de Vlaamse bevolking. Dat u en ik, en zelfs parlementairen ondertussen niet mogen weten wat de BAM in het schild voert en wij dus geacht worden een kat in een zak te kopen, hoort thuis in de economische theorie en praktijk van wijlen – hij werd bijna 100 – de econoom Milton Friedman. De uitvinder van het ongebreidelde maffia kapitalisme waar de sterken winnen en de zwakkeren in de goot weggespoeld worden, dikwijls létterlijk. Het gaat om mondiale zwendel. Daarover straks meer.

Publiek Private Samenwerking (PPR).

Joris Van Gorp is voorzitter van de PVDA- Provincie Antwerpen, waarvan ik militant ben. Terwijl ik de nachtelijke espacades van”de Patrick” en andere hoge pieten in het oog hield, is Joris aan het rekenen geslagen. ( “Wat gaat de Lange Wapper kosten…” http://antwerpen.pvda.be ). De belangrijkste inzichten die hij verwierf zijn:
1- De Publiek Private Samenwerking (PPS)
2- Het standpunt van de ACOD-ABVV over het gevaar voor de openbare diensten dat die Lange Wapper brug inhoudt.

Punt 1 en 2 zijn met elkaar verweven. Een PPS is gevaarlijk mechanisme dat de gemeenschapsmiddelen wil uitmelken en de interessantste brokken privatiseren, met alle enorme risico’s voor de burgers. In punt 2 argumenteert een vakbond, de ACOD, haar ongerustheid. Ik citeer uit het artikel van Joris Van Gorp:”In het verleden werden zulke grote werken betaald door de overheid. De overheid ging leningen aan en realiseerde de openbare werken die noodzakelijk waren. Dat is hetgeen men van een overheid mag en moet verwachten. Europa bracht daar verandering in. Sinds de invoering van de euro (1999) wordt aan ieder land van de Europese unie een begrotingsdiscipline, de Maastrichtnorm, opgelegd. De Maastrichtnorm beperkt de overheden in het aangaan van leningen”.

Wat nu? “Om zulke grote infrastructuurwerken, zoals het Antwerpse Masterplan, te realiseren is er maar één uitweg en dat is de Publiek Private Samenwerking. Kortweg PPS genoemd. PPS is een samenwerkingsverband waarbij overheid en bedrijfsleven gezamenlijk een project realiseren. PPS biedt een achterpoortje op de Europese beperkingen van overheidsinvesteringen. Europa heeft zijn drang naar privatisering niet opgegeven, maar omhuld met een ander kleedje. PPS is er op gericht het bedrijfsleven toegang te verschaffen tot domeinen die normaal voorzien waren voor de overheid”.

De privé ruikt bloed.

Hier gaat het dus om. De privé ruikt bloed, wurmt zich met medeplichtigheid van een deel van de politici in de PPS en laat de boel in de steek wanneer er problemen opduiken of die zelf creëert , die de overheid dan moet oplossen. De Oosterweelverbinding, een mega plan dat deel uitmaakt van een Masterplan, is illustratief. De ACOD nam een duidelijk standpunt in. Deze vakbond van werkers in overheidsdienst is direct betrokken. De ACOD verwerpt deze PPS constructies, die tegen 2015 1/3 van alle overheidsfinancieringen zouden behelzen.

Ze wijst er op dat het om zeer dure leningen gaat. Dat de sociale opdracht van de overheid in gevaar komt. In de USA en andere landen zijn scholen, ziekenhuizen, zelfs het leger, de politie, inlichtingendiensten en gevangenissen geprivatiseerd. Herman De Croo (Open VLD) is een groot voorstander van geprivatiseerde gevangenissen in België. In landen waar dat gebeurde leidde dat tot seksueel misbruik en agressie vanwege de bewaarders. De Britse spoorwegen werden een ramp nadat ze geprivatiseerd werden. In de USA en elders worden delen van de staat en de regering uitbesteedt. Aan een prikje of de meestbiedende die er enorme winsten uit slaat. Ook de Oosterweelverbinding zou in handen komen van bedrijven die slechts op winst uit zijn, snel, met weinig personeel en een grote flexibiliteit voor de werkers.

Kwaliteit, continuïteit van dienstverlening, arbeidsvoorwaarden en tewerkstelling zijn in gevaar. De ACOD en andere vakbonden hebben alle redenen om alarm te slaan. Zowel wat de planning, financiering als de situatie voor de werknemers is de Oosterweelverbinding een testcase. Het gaat niet alleen om fijn stof en de gevaren voor de volksgezondheid, om een verwoest ecologisch sisteem. Het betreft evenzeer fundamentele politiek-economische thema’s in een historische periode waar in een zich globaliserende wereld het brutaalste maffia kapitalisme zich meester maakt van alles wat winst kan opbrengen. Zich zelfs meester maakt van terreinen die steeds tot de gemeenschap, de staat, behoorden. Zoals het leger. De illegale oorlog in Irak is die van een privé leger.

De “Shockdoctrine” van Friedman.

Wat zich in België en West Europa nog enigszins “beschaafd” voordoet met Publiek Private Samenwerkingen (PPS) en andere constructies die de sociale, culturele en politiek verworvenheden en rechten (anti-terrorisme wetgeving) ontmantelen, maakt deel uit van een “visie” die de econoom Milton Friedman wijd en zijd verkocht. Friedman was de absolute tegenstrever van de econoom Keynes, die een meer “humaan” overlegmodel voorstond dat vooral in het sociaal democratische Skandinavië aansloeg. Hij was de man van het naoorlogse Marschalplan, dat Europa terug op de been bracht. Een plan dat zwaar geïnfiltreerd was door de CIA die er aldus in lukte de bevolking te “kalmeren” en uit de invloedsfeer te houden van vakbonden, linkse en vooral kommunistische patijen in Italië, Frankrijk en eveneens België waar de CIA invloed had op sommige vakbondscentrales en individuen. Ondermeer in de Antwerpse haven tijdens de Koreaanse oorlog.

Friedman is zo subtiel niet, hij gaat er op en er over. De ideoloog van de anders globalistische beweging, Naomi Klein, onthulde in haar laats verschenen boek (De Shock Doctrine – De opkomst van het rampenkapitalisme, De Geus, Een goed verteerbare turf van 650 blz. die een “must” is) de tactiek en strategie die elke invloed van de overheid moet uitroeien, gebruik makend van “shokcs”, al dan niet natuurlijk of uitgelokt. Soenami’s, aardbevingen, orkanen, staatsgrepen, terroristische aanslagen, Irak, Afghanistan,…
Wanneer de bevolking murw geslagen is (“shock and wave”) wordt de oppositie vermoord, gemarteld, laat men haar “verdwijnen” zoals in Argentinië en Chili waar Friedman open en bloot Pinochet aan de macht bracht, met de CIA en doodseskaders.

Op deze bewust veroorzaakte puinhoop – waar de slachtoffers zoals in New Orleans létterlijk naar bidon villes verdreven werden terwijl de lijken nog ronddreven – strijkt het maffiakapitalisme als gieren neer om elke overheidsinmenging definitief te verhinderen. Ook in de vroegere Sovjet Unie, Polen, Zuid Afrika, Indonesië en tal van andere gebieden werd en wordt Friedmans experiment toegepast. In Zuid Amerika – waar de “Chicago boys” (naar de plaatselijke universiteit genoemd) eerst neerstreken – keert het tij, met Morales, anderen en Cuba dat standhoudt. In “De Shock Doctrine” wordt het boek gestart met het verhaal van een aan een Amerikaanse universiteit op onwetende mensen uitgevoerd pseudo psychiatrisch “onderzoek” met o.m. electro shocks dat patiënten “blanco” zou maken om ze opnieuw te “programmeren”. Ewen Cameron was de psychiater van dienst. Hij was president van de World Psychiatric Association. De CIA was de sponsor.

Breed front.

De ervaringen die toen verworven werden worden nu door de Amerikanen in Guatamano Bay, tientallen illegale martelcentra en door dictaturen gebruikt. Het absoluut cynische is dat wanneer al dan niet uitgelokte “rampen” een land of gebied “blanco” maken, het voor deze “rampenkapitalisten” het moment is om dit te “vullen” met hun economische principes. De “wilde” vrije markt. Friedman en zijn “Chicago Boys” waren en zijn daar in hun geschriften heel duidelijk over. Het pseudo psychiatrisch experiment op individuen wordt herhaald op staten en hun inwoners. Irak, “shock and wave”.

Het nu reeds in de analen van de linkerzijde opgenomen basiswerk van Naomi Klein verklaart dit in détail. Een indrukwekkende animatie video over haar boek kan je zien op http://www.indymedia.be/nl/node/24592. Naast deze video van 6.40 sec vindt je er ook een langere toespraak van Klein.

Uiteraard zijn het niet die brutale tactieken die in België of Antwerpen aan de orde zijn. Evenmin als de socialistische revolutie hier voor de deur staat. Beletten dat de huisvuil ophaling geprivatiseerd wordt zal al een hele klus zijn. Toch is het nuttig in te zien dat die Publiek Private Samenwerking (PPS), die een aanval is op de openbare diensten en de privé een “gat” biedt om een solidaire samenleving te ontmantelen, deel uitmaakt van een wereldwijde kapitalistische tactiek en strategie die Naomi Klein helder ontmaskert.

Zoals meestal waren het bewonersgroepen zoals Red het Zeemanshuis, denktanks zoals StRaten-generaal, een nieuw hecht front van buurtcomités en actiegroepen zoals A!A (Antwerpen In Actie), BASTA!, het Daklozen Aktie Komitee (DAK), Ademloos, Groen!,de PVDA, SAP,de KP en militante éénlingen die het vuur aan de lont staken. Het waren ook die groepen die samen met het ABVV en ACV op de vooravond van 1 mei met het Masereelfonds en LEF in het Zeemanshuis een geslaagde manifestatie organiseerden. Wanneer deze “heropstanding” van radicaal links, met progressieve en onafhankelijke mensen in de strijd tegen de PPS, de privatiseringsdrift en de Lange Wapper samen met het ABVV en het ACV een breed front kan vormen,dan in deze provinciestad opnieuw geademd kan worden.

Koen Calliauw, 3 augustus 2008

Filed under: Columns   |  1 Comment